Het eerste boek van de Bloedwetten– serie werd genomineerd voor de Hebban Award van 2015 en won de Bastaard Fantasy Award. Deze maand verschijnt het tweede deel, Verlossing. Vonnis, het eerste deel, werd al een veelbelovende start van deze reeks bevonden. Tijd voor auteur en recensent Saskia Boree om dit gloednieuwe vervolg te lezen.
Bloedwetten: Verlossing (Synopsis via Bol.com)
Neerlanders hebben hun angst verloren voor de bloed drinkende Ath’vacii. Burgers gebruiken nu zelf gretig het pulver dat wordt vervaardigd uit Ath’vacii-bloed en bewonderen de machtige stem van een monsterlijke operazanger die eeuwen geleden onsterfelijk werd gemaakt.
Roan Storm is recent door de Ath’vacii tot het eeuwige leven veroordeeld. Hij verliest zijn grote liefde Maïa aan een sterfelijke mens. Samen met zijn staaljagers staat hij machteloos als zijn Bloedwet wordt misbruikt door zijn aartsrivaal.
Wanneer bloedhongerige mensen Ath’vacii beginnen aan te vallen en Maïa’s leven in gevaar komt, valt Storm dieper dan zijn resterende vrienden ooit hadden kunnen vrezen.
Bevindingen
Zoals we van Drenths schrijfstijl gewend zijn, komen er weer een aantal ongebruikelijke woorden in het verhaal voor, wat het zo zijn charme geeft. Het komt zelfs op sommige punten nogal deftig over. In tegenstelling tot het eerste deel, zal de lezer er meteen goed inzitten, zeker wanneer er vooraf het eerste deel is gelezen.
In het eerste gedeelte frist de schrijfster ons door middel van een nieuw schouwspel op. Deze is voor het grootste gedeelte vanuit Storm, het hoofdpersonage verteld. We maken zeg maar opnieuw kennis, want hij is in geen enkele zin hetzelfde gebleven sinds Vonnis.
In het tweede gedeelte wordt er meer vanuit personage Maïa gesproken. Hierin komen haar geloften met haar nieuwe echtgenoot aan bod en lijkt er wat meer vaart in te komen. We krijgen de indruk dat vanaf hier dit personage, tevens Storms medespeelster, de boventoon van het geheel voert.
In het derde deel wordt duidelijk dat Maïa niet zonder Storm kan. Daarnaast leren we de moeder van alle Ath’vacii beter kennen, mag de lezer iets van haar gedachten proeven. Wie is zij en waarom heeft ze haar kinderen nodig? En is het welbespraakte bloedpulver nou goed of slecht? Tijdens het lezen van dit onthullende gedeelte, zal de lezer ook een aanwijzing vinden waarom Storm een Ath’vacii moest worden… de plot komt akelig dichtbij, maar niet dichtbij genoeg. Deze komt in de vierde slotscene goed uit de verf.
Opnieuw kan de lezer de pijn en het verhaal achter de personages levendig ervaren en hoe zij hiermee omgaan. Intrige en verlies spelen hierbij een grote rol. Op sommige plekken zijn we niet zeker van de geloofwaardigheid, maar doordat deze scenes met veel gevoel zijn beschreven, vergeet je al snel de werkelijke details. Deze zullen er nog weinig toedoen, indien het einde in zicht komt. Het verhaal grijpt bij de keel en laat niet meer los.
Op Bol.com (SJM Schrijft)
“In Verlossing draait het allemaal om verlies en intrige. Hierbij blijft geen personage gespaard, waardoor het verhaal dynamisch uit de verf is gekomen. Sinds Vonnis, het eerste deel, worden er opnieuw een aantal interessante complotten aangedragen, wat het verhaal een ronduit interessante en spannende twist geeft. Misschien niet overal even geloofwaardig, maar het geeft de lezer hoe dan ook stof tot nadenken. De sfeer, ook hier weer gevormd door ongebruikelijke, maar bekoorlijke woorden, zet wederom de toon. Eentje waar je, zeker na het lezen van Vonnis, gemakkelijk doorheen komt door de goede schrijfstijl… tenzij de lezer moeite met een moeilijkere woordkeus heeft. En dat valt te verwaarlozen als je eenmaal in het verhaal zit. Het laat je namelijk niet meer los.” – 1 mei 2017
Op Hebban (Saskia Boree)
“Het vervolg van Vonnis is wederom een spannend verhaal met een opmerkelijke schrijfstijl en een ongebruikelijke woordkeus. Verlossing sluit hiermee naadloos aan op zijn voorganger en laat geen spaan heel van zijn personages: ze zullen allemaal door een periode van verlies en intrige gaan. Voor de lezer is het stof tot nadenken, want niet op alle plekken komt het verhaal even geloofwaardig over. Toch zal de lezer op zulke momenten de werkelijke details even vergeten en wat hier niet echt van waar kan zijn zal met een korrel zout worden genomen. De meest koele kikker zal zich namelijk genoodzaakt voelen met de personages mee te leven, dat is iets waar je niet omheen kunt, naast de goede schrijfstijl. Het verhaal laat je hoe dan ook niet meer los.” – 3 mei 2017
Tekst: Saskia Boree
SJM Schrijft 