Herinner mij
13 oktober 2019
Gekrabbel. Het ongedierte kruipt als verlepte vingers langs mijn starre gezicht. Ondanks dat dit al een tijdje zo is, voelt het niet veilig om te zeggen dat er alleen nog maar het nu is. De tijd speelt hier, voor zolang als dat ik me het kan herinneren, geen rol. Niets duurt eeuwig tenslotte. Of wel?
Behoedzaam zet ik mijn vingertoppen op het glas, probeer wanhopig een glimp op te vangen van de plek die ik mijn thuis noem, al voelt mijn thuis als een vage herinnering, ver van mij vandaan. Al mijn dromen te ruste gelegd, naar bed gebracht.
Bleke handen trekken me terug de grond in, zodra ik mij probeer los te worstelen van iets dat zichzelf de duisternis noemt. Probeer me af te keren van wat jij bent geworden, wie ik ben geworden. Een fluistering glijdt langs mijn wang. ‘Je bent al thuis, vergeet dat nooit.’
Ik hap naar lucht wanneer miljoenen minuscule zandkorreltjes mijn keel inglijden. Mijn tong plakt aan mijn gehemelte. Ik wil hoesten. De verademing geeft me plotseling verlichting, is overweldigend.
Nogmaals duw ik mijn vingertoppen op het glas. Hoor opgewekte geluiden, heel ver weg. Ik voel een onzichtbare traan naar beneden glijden wanneer de herinneringen een voor een ongenadig naar beneden tuimelen. Dan zijn ze weg. Opgezogen door de aarde.
De stilte daalt geruisloos over me heen. Iets roept mijn naam. Hoe hard ik ook probeer, ik kan de geluiden niet vergeten. Het voelt veilig om het nu te zeggen. Er is enkel vandaag.
⚰️🕰
~ Saskia Boree ~
SJM Schrijft 